Anderstalige volwassen analfabeten kunnen niet lezen en schrijven in hun eigen taal noch in het Nederlands. Door het feit dat op een cruciale leeftijd bepaalde vaardigheden niet ontwikkeld zijn (zoals het schrift en daarmee ook het hele schriftelijke verkeer) is het heel moeilijk om hen dit nog tot op een hoog niveau aan te leren op latere leeftijd.

Vele jaren ervaring en inspanningen ten spijt, blijkt het voor velen niet weggelegd om zelfs het zgn. basisniveau te bereiken. Er zijn waarschijnlijk vele oorzaken die hieraan ten grondslag liggen, maar de focus in dit onderzoek ligt vooral op de rol die de docent hierin inneemt.

Het opleidingsprofiel alfabetisering in het Nederlands als twee taal (ANT2) legt een traject van 16 modules vast van in totaal 960 uur dat moet leiden tot het niveau “waystage” uit het CEFR (een 17e module van 60 uur is optioneel te volgen, maar leidt niet tot een deelcertificaat). Dit opleidingsprofiel gaat echter alleen in op WAT er geleerd moet worden en zegt niets over HOE deze doelen bereikt kunnen/moeten worden. De ervaring en onderzoek terzake (Kurvers en van der Zouw 1990, Kurvers 2002, Plichart 2003) leren ons echter dat het leren van analfabeten niet alleen een kwestie van tijd is, maar dat de wijze waarop zij de leerstof aangeboden krijgen de mate van succes evenzeer beïnvloedt.

Dit onderzoek wil via een longitudinale experimentele empirische studie gedurende 2 jaar verschillende groepen ANT2-cursisten volgen. Hun vorderingen worden getoetst aan de hand van een direct-integratieve procedure.