Lees het artikel dat over dit project verscheen

In het leven van kinderen en jongeren speelt zorg een belangrijke rol. Ze krijgen zorg, ze zien zorg en ze geven zorg. Ook voor hen is zorgen een manier om van betekenis te zijn voor anderen. Zorg is ook een essentiële bouwsteen van onze samenleving, al staat ons zorgsysteem steeds meer onder druk. Als onderzoekscentrum zien we het als een belangrijke uitdaging om zorg (terug) een meer centrale en duurzame plek te geven in onze maatschappij. Vraag is of en vooral hoe we onze kinderen daarin betrekken.

Download het rapport

Toekomst

We verwachten dat kinderen later zelf zorgtaken zullen opnemen en de zorg in de samenleving blijven dragen. Maar de toekomst van zorg vrijwaren, betekent voor ons dat we zorg vandaag een meer centrale plaats toekennen, als volwassenen maar ook in het leven van kinderen en jongeren. Alleen, hoe doe je dat? Hoe beleven kinderen en jongeren dit zelf?

Partners

Met deze vragen gingen Kris De Visscher en Zeno Nols aan de slag. Ze werkten samen met vier zorgzame praktijken die werkzaam zijn in de vrije tijd:

• Wolf Pack Basketbal (Wolf Pack)
• Juul en Jules (de vakantiewerking van Huis Perrekes – een voorziening voor mensen met dementie)
• Circusatelier Circus Zonder Handen
• Kamp Zuid (de vakantiewerking van de KdG-opleiding Pedagogie van het Jonge Kind)

De onderzoekers gingen na hoe zorg een plaats krijgt in deze werkingen. Ze konden er observeren en gingen in gesprek met de kinderen en hun begeleiders. Het rapport van hun onderzoek kan je hier downloaden. De resultaten dienen als vertrekpunt voor verder onderzoek.

Conclusies

Zorg komt niet vanzelf. Om kinderen mee te nemen in een zorgpedagogie, dienen vrijetijdsbegeleiders die actief te faciliteren vanuit heldere waarden en vanuit een visie op participatie. Begeleiders zetten daarbij in op aanwezigheid, betrokkenheid, sensitiviteit, persoonlijke aandacht, regels en conflicten rechtvaardig hanteren, maar ook op verzorgen.

De onderzochte praktijken tonen aan dat zorg en speelplezier, maar ook zorg en sportieve en artistieke prestaties kunnen samengaan en elkaar kunnen versterken. Ze leren ons dat we zorg zeker niet verder mogen verbijzonderen maar juist heel gewoon dienen te maken en in te bouwen in de dagelijkse omgang tussen kinderen en volwassenen en tussen kinderen onderling, ook in de vrije tijd. Dat deze alledaagse zorg zo bijzonder lijkt geworden, zou tot nadenken moeten stemmen.